Mehoahoaho?n (vrij vertaald: we gaan gokken)

We zijn bijna rond met onze roadtrip/rondtrip. Morgen zullen we ons laatste natuurpark bezoeken, Yosemite. Intussen passeerden er nog twee de revue: Zion en Death Valley. Zoals  reeds gezegd werd, heeft elk park dat we bezochten zijn eigen charme. Zion National Park was niet anders. Het park is gekend voor zijn “narrows”, uitgesleten door de rivier. Hoewel het park broeide in het woestijnklimaat, konden we toch even afkoeling zoeken op een wandelpaadje dat ons dwars door een ondiepe rivier leidde. Deugd dat dat deed! Terwijl de meisjes afkoeling zochten op het graspleintje, gingen de jongens voor een kleine Kayenta-hike langs de Upper-Middle en Lower Emerald Pool. Langs deze trail werd een nieuw beestje van het lijstje geschrapt. Hoewel de Evelientjes het eerst niet wilden geloven, kwamen de guys met het foto-bewijs van een slang. Het bewijs uiteraard ook voor jullie te bezichtigen. Wanneer we na een hete dag wilden inchecken in onze lodge, werden we aangenaam verrast. Door een vergissing kregen we niet de gebruikelijke 2 double-bed room maar werden we ondergebracht in een 3-slaapkamer+2badkamer+living+keuken+4televisie-lodge waar uiteraard ook een reportage voor MTV Cribs werd gefilmd!

Next stop was Sin City of Las Vegas. Onderweg naar deze stad kwamen we nog een weide vol elks tegen. De skyline van Las Vegas die we al van ver konden aanschouwen, beloofde (niet) veel goeds. Eenmaal in ons casino-hotel aangekomen, vielen onze monden wagenwijd open. Alle Amerikaanse cliché’s samengegoten is Las Vegas. Maar voor we deze stad gingen verkennen…Eerst nog de weg zoeken tussen de pokertafels en duizenden slotmachines naar de hotelbalie en dan even uitrusten op de hotelkamer met een aflevering van Jerry Springer, perfect om ons in de mood te brengen voor deze mix van decadentie, overdaad (en marginaliteit). Onze eerste dag werd gevuld met een bezoek aan Downtown Las Vegas, Fremont Street, waar de eerste casino’s werden opgericht, gevolgd door een batje van een buffet in ons hotel. De volgende dag stond The Strip op het programma. In andere woorden, hotel in hotel uit lopen om verkoeling te zoeken en terwijl alle snufjes van elk hotel te aanschouwen. DV en VP gingen 4-getallen dure Hervé Leger kleedjes passen in the Venetian (waar je je binnen in het hotel kan laten rondvaren met een gondola) en gingen tevergeefs op zoek naar Celine Dion-tickets in Caesar’s Palace. VD en Rys gingen naar Wynn en Encore, Treasure Island, the Mirage en Bellaggio. Kortom, Las Vegas valt niet te omschrijven in één enkel blogpostje.

Vandaag trokken we naar Death Valley. Deze woestijn heeft zijn naam niet gestolen. Onze amper 2 minuten lange autostopjes bij adembenemende maar hete plaatsjes deden onze tenen zelfs ‘schoeperen’. Kiekenfleisch van de warmte bij een 50°C, onbeschrijfelijk. Onze stopjes waren onder andere Zabriskie point; Devil’s Golf Court, een plaatsje waar enkel de duivel zou kunnen golfen in deze oneffen vlakte; Badwater, het laagste puntje in Noord-Amerika dat zich op een 86 meter onder het zeeniveau bevindt waar enkel ‘slecht’ ‘water’ in de woestijn te vinden is; en tot slot Artist Drive met paars-roze-groen- en blauwpastelkleurige rotsen. Zelfs te warm om het zwembad te testen, sluiten we deze dag af met één van de laatste blogpostjes.

See you laters, alligators!

Plaatjes SLC, Capitol Reef en Bryce Canyon

Salt Lake City

Capitol Reef

Bryce Canyon

Bryce Canyon > Grand Canyon

Na het bezoek aan Yellowstone was het alweer tijd om nieuwe oorden op te zoeken. De volgende stop bracht ons in Salt Lake City. Na een autorit die ons iets langer heeft gekost omdat we misreden waren (onze gps liet het even afweten en de bewegwijzering was niet echt duidelijk), kwamen we ter bestemming in ons toch wel chique hotel. Na het avondmaal hebben we de stad, vooral bekend als centrum van de Mormonen én Utah, even verkend. We moesten ons uit tijdsnood beperken tot het Temple Square. Kenmerkend waren de brede straten, mooie kerkelijke gebouwen en naïef-vriendelijke (Mormoonse) mensen. Een religieus conferentiecentrum gewijd aan Jesus Christ of Latter Day Saints kan 21.000 mensen herbergen, wat toch ietwat vreemd lijkt voor de Belgische bezoekers, die allang niet zoveel belang meer hechten aan het geloof. Maarten woonde een orgelconcert bij in het Tabernaculum, een gebouw dat voor zijn akoestiek legendarisch is. De repetitie van het al even legendarische koor hebben we helaas gemist, omdat ze vroeger dan normaal begonnen waren.

Daags nadien moesten we Salt Lake City (na een uitgebreid ontbijtbuffet geplunderd te hebben en na in het Aviskantoor onze gps weer handelbaar gemaakt te hebben) alweer inruilen voor een nieuwe bestemming: Capitol Reef. Onze Connections-gids gaf twee highlights in dit park aan: de boomgaarden waar je zelf fruit in kon plukken en de petroglyphen (rotstekeningen) van de Indianen. Maarten en Michiel wandelden vanaf de locatie van de petroglyphen ook naar de “Fishermen’s Bridge”, wat in wezen niet echt verschilde van de rotsbogen in Arches. In boomgaard nummer 14 is Michiel de ladder beklommen en heeft de rest van verse, sappige appeltjes voorzien. Na een spelletje manillen kropen we alweer in ons bed. De dagen vliegen helaas razendsnel voorbij, en dat begint langzaamaan bij iedereen door te dringen…

Na Capitol Reef begaven we ons naar Bryce Canyon. Daar hadden we al veel goede dingen over gehoord. Bryce Canyon zou de Grand Canyon overtreffen – wat we na ons bezoek eraan alleen maar kunnen beamen. De rit ernaartoe was gelukkig vrij kort, zodat we het park uitgebreid konden bezoeken. Zoals steeds doen we dat met de suggesties van de Park Rangers van het Visitor Center, die de belangrijkste bezienswaardigheden als de beste kunnen aanwijzen. Na het adembenemende uitzicht op Bryce Point reden we met de shuttlebus verder naar het zogenaamde Inspiration Point, waar Maarten en Michiel in de rapte een stevige afdaling in de kloof hebben gemaakt. De bizarre rotsformaties (puntige rotsen, wat in de vakterm “hoodoos” heet) in kikkerperspectief zijn nauwelijks te vergelijken met die uit vogelperspectief. Te voet gingen we daarna verder naar het Sunset Point, waar we op het gemakje met zijn allen een wandeling van 3 mijl hebben gemaakt, vooral door de lagere gebieden van de canyon, naar de “Queen’s Garden”. Fantastische panorama’s in de verte, de hoogte en de diepte. We ontdekten dat de Bryce Canyon goed weergalmde! Hopelijk heeft niemand onze Nederlandse (en West-Vlaamse) leuzen verstaan…

Na het avondmaal kwamen we erachter dat op onze nationale feestdag ook vuurwerk ter ere van de staat Utah wordt afgeschoten. Net zoals in Washington moesten we vaststellen dat de Amerikanen daar niets van bakken. Hun concept van vuurwerkschieten is: zoveel mogelijk pijltjes afschieten op zo kort mogelijke tijd, zoveel mogelijk kabaal en licht maken, zonder rekening te houden met opbouw of kleurencombinaties. Die kennen het vuurwerkfestival van Knokke (of de vurige maandagen in Oostende, haha) duidelijk niet. Die malle Amerikanen toch…

De stand der mijlen is voorlopig 3400 (da’s ongeveer 3400 keer 1,6 km).

Volgende stop: Zion Park!

Dino's, gele steen en pottering in Garden of Eden

Na het boeiende bezoek aan de dino’s van Vernal begaven we ons ’s anderendaags weer op pad met als nieuw doel Yellowstone. De rit van Vernal naar Yellowstone duurde acht uur (niet de in het Connectionsboek aangegeven zes uur – het typen van zessen en achten zijn nu eenmaal niet de sterke kant van ons geliefde reisbureau), maar voerde ons langs allerlei interessante plaatsjes. Eerst kwamen we een gigantisch stuwmeer tegen, het Flaming Gorge (of volgens Michiel “George”) Reservoir. We zijn heel even gestopt aan de stuwdam, maar konden niet veel zien omdat het indrukwekkedste stuk, waar we het neerstortende water zouden hebben kunnen zien, was afgezet om zelfmoorden te voorkomen. Daarna passeerden we weer heel wat mooie gebieden waar we ons konden vergapen op de indrukwekkende veld- en berglandschappen, om uiteindelijk aan te komen in de tuin van Eden. Niets religieus, maar een speeltuintje dat ideaal was om ons middagmaal – de gewoonlijke boterhammen met choco (en Philadelphiakaas die we voor de gelegenheid uit het hotel in Vernal hadden meegenomen) – te verorberen. We hoorden er ineens West- Vlaams van andere speeltuingangers! We are taking over the World.

Dan weer op pad! We passeerden langs het Grand Teton National Park om uiteindelijk in het dorpje West Yellowstone aan te komen, de ideale uitvalsbasis voor ons bezoek aan het park van de dag nadien. ’s Avonds hebben Evelien DV en Michiel eens van het zwembad genoten, terwijl de rest op de kamer lag te chillen as a villain.

Yellowstone (eigenlijk een 630000 jaar geleden uitgebarsten ‘supervulkaan’) kernachtig volgens elk van ons, als propedeuse (woord van de dag) voor onze beschrijving:

-         Evelien VP: wild maar beerloos

-         Maarten: eierstank en overvloed (als in veel te veel dingen, gigantisch park)

-         Evelien DV: adembenemend en nauwelijks te bevatten

-         Michiel: het voorlopige summum

Omdat iedereen het erover eens was dat we alles uit het gigantische (!) park moesten halen wat we konden in een zo korte tijd, zijn we wat vroeger opgestaan en vertrokken. Dat was een goed idee, want in tegenstelling tot andere parken was hier vanaf een uur of elf erg veel verkeer, wat ons soms wat vertraagde. Vanuit West Yellowstone was het een rit van 14 mijl tot de ingang van het park. Van daaruit gingen we richting Old Faithful, een geiser die (niet zoals de meeste andere) op frequente en regelmatige basis spuit. Op die weg lagen nog allerlei andere bezienswaardigheden: vulkanische vijvers met het helderste blauwe water dat we ooit hadden gezien, meestal omringd door kleurrijke sedimenten in de uiteenlopendste rood/oranje-tinten, kleine geisers die nu en dan hun kolkende stralen luchtwaarts spuwen, brubbelende modderpoelen en waterbasins. Meestal nog eens met heel wat stoomontwikkeling, want de temperaturen van de poelen zijn erg hoog (sommige rond de 70 graden Celsius). Die stoom rook natuurlijk naar de hel: zwavel ofte rotte eieren. Die vulkanische fenomenen zijn moeilijk te beschrijven, misschien laten we beter de foto’s voor zich spreken.

Old Faithful spuit ongeveer elke 92 minuten zijn vocht de hoogte in, stomend en mooi opbouwend met wat voorvocht en langzaam uitdovend met het gebruikelijke navocht. Net zoals in het Dinosauruspark was onze timing hier vlekkeloos. We waren net aangekomen en hadden net zitplaatsjes gevonden op de bankjes rond de beroemde geiser, toen de Oude Getrouwe een ferme verticale waterstraal ten beste gaf. Het was iets minder spectaculair dan verwacht, maar we waren toch blij dat we het mochten meemaken.

Van daaruit reden we weer noordelijk. Na het middagmaal in het bos bezochten we nog een paar indrukwekkende trekpleisters, waaronder nog een paar brubbelende modderpoeltjes en nog een paar vulkanische vijvers met bijbehorende eierstank. Maar Yellowstone is veel meer dan dat. Er bevindt zich ook de Grand Canyon of the Yellowstone. We moesten er wel een eindje voor wandelen, maar ieder van ons was overweldigd door de pracht van het uitzicht dat we op het vistapunt hadden. We stonden namelijk vlak naast de Yellowstone River die met donderende kracht als waterval naar beneden stortte in de Canyon, die – just stating the obvious – uit een gelig gesteente bestond. Een prachtig zicht dat prachtige foto’s heeft opgeleverd.

Van daaruit zijn we nog wat verder gereden naar zwavelmeren en een heuse Mud Volcano, die echter in werkelijkheid wat minder spectaculair was dan de naam doet vermoeden. On the road hebben we zonder te overdrijven zeker 100 bizons gezien. Verder nog een aantal hertjes dat de rivier probeerde over te steken. Die hertjes zorgden voor een kijkfile die ons langer weghield van ons avondeten, een heerlijke portie ‘Montana Roadkill’.

Kortom: een drukke, vermoeiende dag, maar werkelijk top!

Next on: Salt Lake City!

Foto's (route 66 - Vernal) + onze reisroute

 Route 66

 Galaxy Diner

 Grand Canyon

 Monument Valley

 Mesa Verde

 Staat Utah

 Moab

 Dinosaur (Jaja het dorpje heet écht Dinosaur) (nerd alert!)

Onze reisroute:
A. New York, NY
B. Washington, DC
C. San Francisco, CA
D. Santa Maria, CA
E. Los Angeles, CA
F. Palm Springs, CA
G. Flagstaff, AZ
H. Mesa Verde, CO
I. Moab, UT
J. Vernal, UT
K.Yellowstone, WY
L. Salt Lake City, UT
M. Capitol Reef, UT
N. Bryce Canyon, UT
O. Zion, UT
P. Las Vegas, NV
Q. Death Valley, CA
R. Yosemite, CA
S. San Francisco, CA

Grand Canyon en Monument Valley

Liefste mensjes aan het thuisfront!

Om jullie even up to date te houden: gisteren en vandaag werd weer eens bevestigd dat Amerika een zeer verscheiden land is. Achter elke bocht springt een nieuw landschap ons tegemoet.

Vanuit Palm Springs trokken we naar onze tweede staat, Arizona. Onze roadtrip werd een beetje gepimpt met een kleine uithaal langs de historische scenic route 66. De Harley Davidson’s vergezelden ons op deze route. Zoals je je wel kan inbeelden was er niet veel te zien langs de rechte baan en dat maakte het net zo uniek. Af en toe kleine, verlaten huisjes en autowrakken in een woestijn van geel en rode rotsen. Echt ‘the middle of nowhere’ dus. Vanaf nu werden de indianenreservaten meer regel dan uitzondering, o.a. de Navajo-indianen vinden hier hun stekje.

Onze maagjes zijn stipt ingesteld op het Amerikaans uur, ongeveer rond dinnertime waren we ter plaatse in Flagstaff, ingecheckt en klaar om yummy food in onze tummy te verorberen in een typische local diner. Denk lange toog, eetcompartimentjes met rode zeteltjes, Johnny Cash-muziek en serveersters in t-shirt van de diner zelf. Net als in True Blood! Na het eten begaven we ons naar onze Inn om nog wat uit te rusten van de lange dag, met tv, pc en spelletjes. De niet-West-Vlamingen worden stilaan bedreven in het manillen.

Ook vandaag reden we de ene highway/interstate af na de andere. Je kan hier trouwens een stukje (scenic) highway adopteren en ter ere van een familie of iemand in particular opdragen. Met die opbrengst worden de wegen dan onderhouden. Flagstaff lieten we achterwege, nu op weg naar alweer een andere ‘mijlpaal’ in onze roadtrip, de Grand Canyon. Maar eerst werden we nog getrakteerd op een regenbui van jewelste. Even vreesden we een beetje dat de canyons niet goed zichtbaar gingen zijn door de laaghangende wolken en mist, maar al snel kwam het zonnetje tevoorschijn. Met een shuttlebusje reden we naar de meest bekende en mooie uitzichten van de honderden meters diepe kloven in het plateau. Een heel indrukwekkend fenomeen dat tot stand kwam door zowel vulkaanerupties, tektonische verschuivingen als erosie door de Coloradorivier. Eenmaal terug op weg met onze Dodge Journey, namen we nog enkele stops die de moeite waard waren. Daar makten we kennis met enkele eekhoorntjes en een dikke raaf die het gemunt had op onze bus melk die op de auto stond. Zonder melk trokken we verder en  maakten we nog een adembenemende ommetoer langs Monument Valley. Onderweg konden we nog een beestje van ons lijstje schrappen: een coyote!

Momenteel zitten we op de 160 richting Mesa Verde…Onze maagjes grommen alweer, maar het zou nog een 2 uurtjes duren eer we op bestemming aankomen. Dan maar even een pitstop bij de McDonalds. Je vindt ze zelfs in kleinste dorpje in het midden van de woestijn.

Tot blogs!

P.S.: Foto's volgen nog! 

The Best You Can Get For Your Stick

Vandaag beginnen we aan de langste etappe van onze roadtrip met een whopping 644 km. Maarten ligt nog in zijn bed, VP is haar haar aan het wassen, Michiel is Willems enveloppen aan het openmaken en ondertussen lig ik hier te typen. Palm Springs is als een oventje, maar gelukkig heeft onze kamer airco.

Los Angeles viel de eerste dag wat tegen door de grote afstanden, het drukke verkeer en het gebrek aan charme, zoals we die in San Francisco gezien hadden. Zelfs onze korte trip naar the Walk of Fame en the Kodak Theatre werd een dagvullende activiteit. Onze laatste dag in LA stond dan weer in het teken van whalewatching, hoewel het eerder dolphinspotting is geworden. We werden opgehaald om 8u15 door Craig, een bestuurder/gids die voor de Starlinetours werkt. Door een gebrek aan timemanagement misten we de boot van 10u, maar we konden gelukkig nog een ticket bemachtigen voor die van 13u. Ondertussen bracht Craig ons in onze zowaar privébus naar Huntington Beach, een prachtig surfstrand met een gezellige winkelstraat. Het duurde niet lang voor we ontdekten dat de 47-jarige Craig een fervent surfer/duiker/skateboarder/BMXer was en on the edge leefde. Bij Huntington Beach kocht Craig dan ook SEX WAX: THE BEST YOU CAN GET FOR YOUR STICK voor ons: voor Maarten xtra hard, voor Michiel soft, voor VP xtra soft en voor mij firm. De wax was uiteraard om surfboards mee te bewerken, vooraleer hier misverstanden ontstaan.

Tijdens het whalewatchen kregen we jammergenoeg enkel dolfijnen en zeeleeuwen te zien. Mooi en indrukwekkend, maar een beetje een ontgoocheling na Craigs verhaal over walvissenkarkassen waar witte haaien aan zaten te knabbelen… Na de boottocht reed Craig met ons langs alle prachtige stranden van Los Angeles, een weg die constant in beweging is door platentektoniek en een ex-spookstad. Hij bedankte ons voor de uren die hij extra betaald kreeg om met ons rond te rijden, maar we gaven hem ook nog een fooi, waarvan we niet zeker waren of die wel volstond.

Gisteren reden we richting Palm Springs om die stad te passeren en een bezoek te brengen aan Joshua Tree Park. We kochten een pas die geldig is in alle nationale parken voor een pak minder geld (een batje!) en picknickten met een prachtig zicht. Het duurde vrij lang voor we de paadjes vonden die we wilden doen, maar het was de moeite waard. Voor we begonnen aan onze tocht werden we gewaarschuwd om watchful te zijn voor wilde dieren. Ratelslangmopjes werden door ondergetekende alleszins op voorhand geveto’ed.

In Palm Springs hebben we enkel lekker Italiaans gegeten als afwisseling voor alle burgers en hebben we ons tussen de inboorlingen, zoals Michiel ze graag noemt, gemengd tijdens een braderij.

Uitspraak van de dag: (in een tankstation) Hello miss, I would like to tank.